Galerak

Sabela zulatzen duten

bala

borobil eta sakonak.

Eztarria urratzen duten

lur azpiko tunel

bertikalak.

Gauaren

Ilunak eta bakartiak,

neguaren

gorriak eta beltzak,

bakardadearen

hotzak eta isilak.

Oihartzunik gabeko

malkoz beteriko putzuak.

Arnasa itotzeko lakuak.

Korapiloz betetako lerro infinitoak,

helmugarik gabe hondo-hondoraino doazen bideak;

norabide bakarreko bidaia tragikoak.

Itzulerarik gabeko erorketak.

Amildegiak.

Bukaerak.

Erori egin nintzen.

Ezaguna nuen zaurian erori nintzen.

Ez zen ebakidura hura zabaltzen zen lehenengo aldia.

Paseatzen nenbilen, lasai asko,

nire beldurren aurretik.

Oinez astiro-astiro,

nire pentsamenduen atzetik.

Tipi-tapa, mantso,

nire minen ertzetik.

Korrika abiatu nintzen,

nire mamuen eskutik.

Saltoka hasi nintzen,

umeen barre algaren ondotik.

Paseatzen nenbilen, lasai asko,

zurekin estropezu egin nuen arte.

Eta erori egin nintzen.

Ezaguna nuen itsaso gorrian erori nintzen.

Ez zen itsaso hark blaitzen ninduen lehenengo aldia.

Estropezuak eragindako

beldurren,

pentsamenduen,

minen,

mamuen,

eta algaren artean igerian nenbilen, lasai asko; lasaiegi.

Masailean behera zetorkidan malkoa lehortu nuen,

zauria lehor zegoela ohartu nintzenean.

Jantzi da armairua beltzez.

Itxi dira leihoak kolpez.

Etali da lurra desertuko harez.

Tapatu da ispilua oheko izara ilunez.

Josi da etxea itzalez.

Bete da espazioa milaka oroimenez.

Dardarka hasi dira paretak hotzez,

etxeko jabearen gogoetak

ahaztu ezingo beldurrez.

Begiak kliskatu eta ilundu zait sabela

beldurrez,

hotzez,

oroimenez,

itzalez,

harez,

kolpez,

beltzez.